Ο Ελληνάρας μεγάλωσε σε μια από τις πολλές τότε φτωχογειτονιές της Αθήνας.

Σαν παιδί, είχε δύο αγάπες… το ποδόσφαιρο με τη φθαρμένη, σχεδόν στρογγυλή μπάλα, στην αλάνα πριν και ένα ζουμερό σουβλάκι από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς μετά.

Οι δυο αυτές αγάπες ήταν τόσο δυνατές ώστε μέσα του βαθιά πίστευε οτι όταν θα μεγαλώσει θα γίνει ή διάσημος ποδοσφαιριστής ή διάσημος σουβλατζής!

Με το ποδόσφαιρο δεν τα κατάφερε.Όπως και στη ζωή του έτσι και στο παιχνίδι ο Ελληνάρας κλωτσούσε καταπληκτικά ευθεία αλλά με τα φάλτσα δεν τα πήγαινε ποτέ καλά. Κατάλαβε ότι η ζωή τον προόριζε να δημιουργήσει τους δικούς του οπαδούς… Οπαδούς για καλό σουβλάκι.

Το καλό όμως δεν ήταν αρκετό αυτός αναζήτησε το εξαιρετικό!

Ξεκίνησε έτσι την αναζήτηση…

Πρώτα στην Αθήνα και κατόπιν σ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδος.. 

..Αλλά και έξω από τα σύνορα της.

Αναζήτησε τα υλικά εκείνα που θα έκαναν το σουβλάκι του να μεταδώσει την συγκίνηση που ο ίδιος ένιωσε στα παιδικά του χρόνια.

Για προμηθευτές επέλεξε λίγους και άριστους.

Κανείς δεν ξέρει πόσο κράτησε αυτό το ταξίδι, μα όταν πια έφτασε στο τέλος του, ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια του στο πρόσωπο του Ελληνάρα.

…Αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωσε για να κερδίσει αυτό το βλέμμα, το βλέμμα που ακτινοβολούσε την αμετακίνητη πίστη οτι κατέκτησε πλέον τα μυστικά για το τέλειο σουβλάκι…

…Ήταν πια έτοιμος!!!